این سیستم شامل دتکتورهای حساس به دود، کنترل پنل‌های پیشرفته، آژیرهای هشدار و کلیدهای اضطراری است که به طور یکپارچه به دستگاه کنترل مرکزی متصل می‌شوند. این تجهیزات با همکاری هم، به سرعت و دقت، وقوع حریق را تشخیص داده و به فعال‌سازی سیگنال‌های هشدار می‌پردازند، به این ترتیب از بروز خسارات جانی و مالی پیشگیری می‌کنند. سیستم اعلام حریق به دو گروه زیر تقسیم می شوند:
سیستم اعلام حریق آدرس پذیر
سیستم اعلام حریق متعارف
سیستم اعلام حریق آدرس پذیر
در سیستم‌های اعلام حریق آدرس‌پذیر، هر دستگاه اعلام حریق (از جمله دتکتورها، پنل‌ها و دستگاه‌های هشدار) به طور منحصر به فرد شناسایی می‌شود و دارای آدرس خاصی است. این سیستم قادر است با دقت بالایی مشخص کند که کدام دستگاه فعال شده است و در کدام بخش از ساختمان حادثه رخ داده است.
به این ترتیب، زمان واکنش به حریق به میزان قابل توجهی کاهش می‌یابد و امدادگران یا تیم‌های امنیتی می‌توانند سریع‌تر و مؤثرتر اقدام کنند. سیستم‌های آدرس‌پذیر به دلیل قابلیت انعطاف‌پذیری بالا، امکان گسترش آسان و شناسایی دقیق، برای ساختمان‌های بزرگ و پیچیده، مانند مراکز تجاری و صنعتی، بسیار مناسب هستند. این سیستم‌ها به دلیل هزینه بالاتر و پیچیدگی بیشتری که دارند، به طور معمول برای پروژه‌های بزرگ و نیازمند دقت بالا مورد استفاده قرار می‌گیرند.
این سیستم علاوه بر داشتن خروجی رله و جریانی قابلیت اتصال به شبکه نیز دارند به عبارتی می تواند از طریق شبکه های مدباس و اترنت به دستگاه مرکزی متصل شده و به واسطه این موضوع محل دقیق حریق تشخیص داده می شود. از طرفی کلیه تجهیزات متصل به این سیستم نیز دارای آدرس منحصر خود هستند.
وظیفه کنترل پنل سیستم اعلام حریق، که عموما در ورودی ساختمان ها نصب می شود، نظارت بر عملکرد کلیه سنسورها است و در صورت وجود حریق و دود سریعا هشدار می دهد. البته با اعلام اینکه دقیقا کدام سنسور در کجای ساختمان حریق را تشخیص داده است. سیستم اعلام حریق آدرس پذیر عموما در ساختمان های بزرگ استفاده می شود.
سیستم اعلام حریق متعارف
در سیستم متعارف اعلام حریق بر خلاف سیستم اعلام حریق آدرس پذیر، هیچ مکانیزمی برای تشخیص محل دقیق حریق وجود ندارد ولی در کل می توان ناحیه کلی حریق را شناسایی کرد. این سیستم عموما برای ساختمان های کوچک مورد استفاده قرار می گیرد.
سیستم‌های اعلام حریق متعارف به گونه‌ای طراحی شده‌اند که محیط را به نواحی مختلف یا زون‌ها تقسیم می‌کنند. هر زون شامل مجموعه‌ای از حسگرها و دستگاه‌های اعلام حریق است که به صورت گروهی و همزمان عمل می‌کنند. این سیستم‌ها برای شناسایی حریق تنها قادرند محدوده‌ای کلی از وقوع حادثه را مشخص کنند و اطلاعات دقیقی از موقعیت دقیق حریق ارائه نمی‌دهند.
در این نوع سیستم، در صورت فعال شدن یک دتکتور گاز، سیستم هشدار می‌دهد که حریق در یکی از زون‌های مشخص شده رخ داده است، اما برای شناسایی مکان دقیق حریق نیاز به بررسی دستی وجود دارد. سیستم‌های متعارف به دلیل ساختار ساده و هزینه پایین، معمولاً برای ساختمان‌های کوچک و متوسط مناسب هستند، اما برای کاربردهای بزرگتر و پیچیده‌تر محدودیت‌هایی دارند.
تفاوت و وجه اشتراک سیستم اعلام حریق آدرس پذیر با متعارف
هر دو سیستم اعلام حریق، چه آدرس‌پذیر و چه متعارف، به پنل مرکزی متصل می‌شوند و هدف اصلی آن‌ها شناسایی و هشدار در مورد وقوع حریق است. اما بزرگ‌ترین تفاوت میان این دو سیستم در قابلیت‌های شناسایی و دقت آن‌ها در ارائه اطلاعات است.
سیستم‌های آدرس‌پذیر با استفاده از آدرس‌های منحصر به فرد برای هر دستگاه، قادرند به طور دقیق مشخص کنند که کدام حسگر فعال شده و موقعیت دقیق آن در ساختمان را شناسایی کنند. این ویژگی باعث می‌شود که سیستم‌های آدرس‌پذیر بتوانند اطلاعات دقیق‌تری را در مورد محل وقوع حریق ارائه دهند و زمان واکنش به حادثه را بهبود بخشند.
در مقابل، سیستم‌های متعارف تنها می‌توانند شناسایی کنند که حریق در یک ناحیه یا زون خاص رخ داده است، بدون اینکه اطلاعات دقیق‌تری از موقعیت دقیق حسگر فعال ارائه دهند. این تفاوت‌ها موجب می‌شود که انتخاب سیستم مناسب بسته به نیازهای خاص پروژه و مقیاس آن متفاوت باشد.
تفاوت سیستم اعلام حریق آدرس پذیر و متعارف در سیم کشی
سیستم اعلام حریق آدرس پذیر و متعارف در سیم کشی و نحوه راه اندازی متفاوت هستند از این نحوه اجرای سیم کشی سیستم های آدرس پذیر پیچیده و لازمه دقت بالایی است. سیستم اعلام حریق آدرس پذیر به صورت loop (حلقه ای) به یکدیگر متصل هستند به این صورت که تمامی دستگاه ها به صورت حلقه وار به هم متصل می شوند و در انتها از طریق سیم به پنل کنترل مرکزی وصل می شوند.
منبع
- سه شنبه ۱۱ دی ۰۳ ۱۴:۵۰
- ۱ بازديد
- ۰ نظر
